ഗുരുവിനെ ശരണം പ്രാപിച്ചും ഗുരുവിൻ്റെ സമർപ്പിത വചനങ്ങളെ ധ്യാനിച്ചും അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന മനസ്സിനെ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ അതുല്യ ദാസൻ നിയന്ത്രണത്തിലാക്കുന്നു. അവൻ്റെ മനസ്സ് സുസ്ഥിരമാവുകയും അവൻ തൻ്റെ ആത്മാവിൻ്റെ (ആത്മാവിൻ്റെ) സുഖത്തിൽ വിശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ദീർഘായുസ്സിനുള്ള ആഗ്രഹം നഷ്ടപ്പെടുകയും മരണഭയം അപ്രത്യക്ഷമാവുകയും ചെയ്യുന്നു. അവൻ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ എല്ലാ ലൗകിക ബന്ധങ്ങളിൽ നിന്നും മുക്തനാകുന്നു. ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളും ജ്ഞാനവും അവൻ്റെ മനസ്സിനെ കീഴടക്കുന്നു.
അവൻ തൻ്റെ സ്വയം വാദത്തെ നിരാകരിക്കുകയും നശിപ്പിക്കുകയും സർവ്വശക്തൻ്റെ ശാസനയെ ന്യായവും നീതിയുക്തവുമായി അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവൻ എല്ലാ ജീവജാലങ്ങളെയും സേവിക്കുകയും അങ്ങനെ അടിമകളുടെ അടിമയായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ വചനങ്ങൾ പരിശീലിക്കുന്നതിലൂടെ അവൻ ദൈവികമായ അറിവും ധ്യാനവും നേടുന്നു. അങ്ങനെ, തികഞ്ഞ ദൈവമായ കർത്താവ് എല്ലാവരിലും വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്ന് അവന് ഉറപ്പുനൽകുന്നു. (281)