ഗുരുവും സിഖും തമ്മിലുള്ള ഐക്യം ആനന്ദവും സന്തോഷവും നിറഞ്ഞതാണ്. അത് വിവരിക്കാനാവില്ല. ഗുരു അനുഗൃഹീതനായ നാമത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കഠിനമായ ധ്യാനത്തിലൂടെയും സ്നേഹത്തിൻ്റെ അമൃതം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ടും ഒരു സിഖുകാരന് പൂർണ്ണ സംതൃപ്തി അനുഭവപ്പെടുന്നു.
അറിവ്, ഇടപെടൽ, ജ്ഞാനം, മറ്റ് നേട്ടങ്ങൾ എന്നിവയുടെ ലൗകിക പൊങ്ങച്ചങ്ങൾ മറന്ന്, സിമ്രാൻ കഠിനമായി പരിശീലിക്കുമ്പോൾ, ഒരു സിഖുകാരന് തൻ്റെ അസ്തിത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അവബോധം നഷ്ടപ്പെടുകയും അതിശയിപ്പിക്കുന്ന അവസ്ഥയിൽ ലയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഉന്നതമായ ദൈവികാവസ്ഥയിൽ എത്തി, ആദിയ്ക്കും യുഗങ്ങൾക്കും അതീതനായ ഭഗവാനുമായി ഒന്നാകുന്നതിലൂടെ, ഒരു സിഖ് തുടക്കത്തിനും അവസാനത്തിനും അപ്പുറത്തേക്ക് പോകുന്നു. അവൻ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്തവനായി മാറുന്നു, അവനുമായുള്ള ഏകത്വം കാരണം, അവൻ്റെ വ്യാപ്തി മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല.
ഗുരുവിൻ്റെയും സിഖുകാരുടെയും ഈ ഐക്യം തീർച്ചയായും ഒരു സിഖുകാരനെ ദൈവത്തെപ്പോലെയാക്കുന്നു. ഈ ഐക്യം അവനെ അവൻ്റെ നാമത്തിൽ വസിക്കുന്നു. അവൻ ശാശ്വതമായി ഉച്ചരിക്കുന്നു-നീ! നീ! കർത്താവേ! കർത്താവേ! അവൻ നാമത്തിൻ്റെ വിളക്കിനെ പ്രകാശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. (86)