Die unie tussen Guru en Sikh is vol plesier en geluk. Dit kan nie beskryf word nie. Deur die strawwe oefening van meditasie op die Guru geseënde Naam en deur die eliksir van liefde te geniet, voel 'n Sikh heeltemal versadig.
Deur die wêreldse spog van kennis, betrokkenheid, wyshede en ander prestasies te vergeet, die Simran strawwe te beoefen, verloor 'n Sikh die bewustheid van sy bestaan en smelt hy saam in die verstommende van verstommende toestand.
Deur die hoë goddelike toestand te bereik en een te word met die Here wat verby die begin is, en selfs die eone, gaan 'n Sikh verby die begin en einde. Hy word onpeilbaar en vanweë sy eenheid met Hom kan sy omvang nie begryp word nie.
Hierdie vereniging van Guru en Sikh maak sekerlik 'n Sikh soos God self. Hierdie verbintenis laat hom in Sy naam woon. Hy spreek voortdurend - U! Jy! Here! Here! en hy verlig die baken van Naäm. (86)