Ang pagsasama sa pagitan ng Guru at Sikh ay puno ng kasiyahan at kaligayahan. Hindi ito mailalarawan. Sa pamamagitan ng masipag na pagsasanay ng pagmumuni-muni sa Guru na pinagpala si Naam at sa pamamagitan ng pagnanais ng elixir ng pag-ibig, ang isang Sikh ay lubos na nabusog.
Ang paglimot sa makamundong pagmamalaki ng kaalaman, pakikilahok, karunungan at iba pang mga tagumpay, pagsasanay ng Simran nang husto, ang isang Sikh ay nawawalan ng kamalayan sa kanyang pag-iral at sumanib siya sa kahanga-hangang kahanga-hangang estado.
Sa pamamagitan ng pag-abot sa mataas na banal na kalagayan at pagiging isa sa Panginoon na lampas sa simula, at maging sa mga eon, ang isang Sikh ay lumampas sa simula at wakas. Siya ay nagiging hindi maarok at dahil sa kanyang pagkakaisa sa Kanya, ang kanyang lawak ay hindi mauunawaan.
Ang pagsasamang ito ng Guru at Sikh ay tiyak na gumagawa ng isang Sikh na katulad ng Diyos Mismo. Ang pagkakaisa na ito ay nagpapanatili sa kanya sa Kanyang pangalan. Siya ay walang tigil na binibigkas-Ikaw! Ikaw! Panginoon! Panginoon! at nililiwanagan niya ang tanglaw ni Naam. (86)