Sa pagsasama ng banal na salita at isip, ang isang taong may kamalayan sa Guru ay nagiging malaya sa mataas at mababang uri ng mga pagkakaiba batay sa kasta. Ayon sa kanila, ang pagsali sa huwarang pagpupulong ng mga banal na tao, ang apat na kasta ay naging isa lamang.
Ang isa na abala sa banal na salita ay dapat ituring na parang isda sa tubig na nabubuhay at kumakain sa tubig. Kaya't ang taong may kamalayan sa Guru ay patuloy na nagpapatuloy sa pagsasanay ng Naam Simran (pagmumuni-muni) at tinatamasa ang elixir ng banal na pangalan.
Ang mga taong nakatuon sa guro ay lubos na namumulat sa banal na salita. Kinikilala nila ang presensya ng Isang Panginoon sa lahat ng nabubuhay na nilalang.
Ang mga nahuhumaling sa Gur Shabad (Banal na Salita) ay nagiging mapagpakumbaba ng disposisyon at parang alabok ng mga paa ng mga banal na tao. Ito ay dahil palagi silang nagsasanay ng pagmumuni-muni sa pangalan ng Panginoon. (147)