Με την ένωση του θεϊκού λόγου και του νου, ένα άτομο με συνείδηση Γκουρού απαλλάσσεται από διαφορές που βασίζονται σε υψηλή και χαμηλή κάστα. Σύμφωνα με αυτούς, προσχωρώντας στην ιδανική συνέλευση των αγίων, οι τέσσερις κάστες γίνονται μία μόνο.
Αυτός που είναι απορροφημένος στο θείο λόγο πρέπει να θεωρείται σαν ένα ψάρι στο νερό που ζει και τρώει στο νερό. Έτσι, το άτομο με συνείδηση Γκουρού συνεχίζει λανθάνοντα την εξάσκηση του Naam Simran (διαλογισμό) και απολαμβάνει το ελιξίριο του θεϊκού ονόματος.
Οι προσανατολισμένοι στον γκουρού άνθρωποι απορροφημένοι από τον θείο λόγο αποκτούν πλήρη επίγνωση. Αναγνωρίζουν την παρουσία ενός Κυρίου σε όλα τα ζωντανά όντα.
Όσοι είναι απορροφημένοι στο Gur Shabad (Θείος Λόγος) γίνονται ταπεινοί στη διάθεση και αισθάνονται σαν τη σκόνη των ποδιών των αγίων ανθρώπων. Είναι επειδή ασκούν διαρκώς διαλογισμό στο όνομα του Κυρίου. (147)