خدائي ڪلام ۽ ذهن جي ميلاپ سان، گروءَ جو شعور رکندڙ شخص اعليٰ ۽ پست ذات جي فرق کان آزاد ٿي وڃي ٿو. سندن چوڻ موجب، بزرگن جي مثالي مجلس ۾ شامل ٿيڻ سان چارئي ذاتون هڪ ٿي وينديون آهن.
جيڪو خدا جي ڪلام ۾ مشغول آهي، ان کي پاڻي ۾ مڇيءَ وانگر سمجهڻ گهرجي، جيڪا پاڻيءَ ۾ رهي ٿي ۽ کائي ٿي. اهڙيءَ طرح گرو-باشعور شخص دير سان نام سمرن (مراقبن) جي مشق سان جاري رکي ٿو ۽ خدائي نالي جي امرت مان لطف اندوز ٿيو.
خدائي ڪلام ۾ جذب ٿيل گرو-انداز وارا ماڻهو مڪمل طور تي واقف ٿي ويندا آهن. اهي سڀني جاندارن ۾ هڪ رب جي موجودگي کي مڃيندا آهن.
جيڪي گُر شَبَدَ (خدائي ڪلام) ۾ مگن آهن، اُهي فطرت جا عاجز ٿي پون ٿا ۽ پاڻ سڳورن جي پيرن جي مٽي محسوس ڪن ٿا. اهو ئي سبب آهي جو اهي هميشه رب جي نالي تي مراقبي جي مشق ڪندا آهن. (147)