ڪبیت سوائيے ڀائي گرداس جي

صفحو - 470


ਕੂਆ ਕੋ ਮੇਢਕੁ ਨਿਧਿ ਜਾਨੈ ਕਹਾ ਸਾਗਰ ਕੀ ਸ੍ਵਾਂਤ ਬੂੰਦ ਮਹਿਮਾ ਨ ਸੰਖ ਜੀਅ ਜਾਨਈ ।
kooaa ko medtak nidh jaanai kahaa saagar kee svaant boond mahimaa na sankh jeea jaanee |

جهڙيءَ طرح کوهه ۾ رهندڙ ڏيڏر سمنڊ جي عظمت ۽ وسعت کي نه ٿو ڄاڻي سگهي، تيئن ٿلهو شنخ گولو به مينهن جي پاڻيءَ جي امبوسيل قطرن جي اهميت کي سمجهي نٿو سگهي، جيڪو سيپ تي ڪري موتي ۾ بدلجي وڃي ٿو.

ਦਿਨਕਰਿ ਜੋਤਿ ਕੋ ਉਦੋਤ ਕਹਾ ਜਾਨੈ ਉਲੂ ਸੇਂਬਲ ਸੈ ਕਹਾ ਖਾਇ ਸੂਹਾ ਹਿਤ ਠਾਨਈ ।
dinakar jot ko udot kahaa jaanai uloo senbal sai kahaa khaae soohaa hit tthaanee |

جيئن اُلو سج جي روشنيءَ کي نه ٿو ڄاڻي سگهي يا طوطو ڪنهن ريشمي ڪپهه جي وڻ جو بيڪار ميوو نه کائي سگهي ٿو ۽ نه ئي انهن سان پيار ڪري سگهي ٿو.

ਬਾਇਸ ਨ ਜਾਨਤ ਮਰਾਲ ਮਾਲ ਸੰਗਤਿ ਕੋ ਮਰਕਟ ਮਾਨਕੁ ਹੀਰਾ ਨ ਪਹਿਚਾਨਈ ।
baaeis na jaanat maraal maal sangat ko marakatt maanak heeraa na pahichaanee |

جيئن ڪانءَ کي سونهن جي سنگت جي اهميت جي خبر ناهي ۽ نه ئي بندر جواهر ۽ هيرن جو قدر ڪري سگهي ٿو.

ਆਨ ਦੇਵ ਸੇਵਕ ਨ ਜਾਨੈ ਗੁਰਦੇਵ ਸੇਵ ਗੂੰਗੇ ਬਹਰੇ ਨ ਕਹਿ ਸੁਨਿ ਮਨੁ ਮਾਨਈ ।੪੭੦।
aan dev sevak na jaanai guradev sev goonge bahare na keh sun man maanee |470|

اهڙي طرح، ٻين ديوتائن جو پوڄاري سچو گرو جي خدمت جي اهميت کي سمجهي نٿو سگهي. هو هڪ ٻوڙي ۽ گونگي ماڻهوءَ جهڙو آهي، جنهن جو ذهن سچي گروءَ جي واعظ کي قبول نه ٿو ڪري ۽ ان ڪري انهن تي عمل نٿو ڪري سگهي. (470)