آيت جو جڙ (منتر جو)، سڀني لفظن جو جڙ (سوڻ مارس روپ). (اونم = جوگ سمپوت جو اشارو اکر جيڪو منتر جي شروعات ۾ استعمال ٿئي ٿو) خوبصورتي، ڪلياڻ، آنند. انهن ٽنهي دورن ۾ هڪ رس باقي آهي، جيڪو غير فاني آهي. چيتانيا جو روپ، جڙيل مادي جو روشن ڪندڙ، جيڪو اونداهي کي روشن ڪري ٿو.
سورٺ:
عاد (i) پورخ (اولاد رب) کي منهنجي دعا، سچي گرو جي پاڪ پيرن کي سلام (جيڪو رب جو مجسمو آهي)
چنڊ وانگر، جيڪو جيتوڻيڪ هڪ آهي، هر جڳهه ۽ سڀني ۾ رهي ٿو ۽ اڃا تائين هڪ ئي رهي ٿو.
دڙو:
ستگرو جي پاڪ پيرن ۾ سلام، شاندار واهگورو جو مجسمو جيڪو عظيم رب آهي.
هو چنڊ وانگر آهي، جيڪو هر هنڌ موجود هجڻ باوجود هڪ ئي رهندو.
ڳنڍ:
واهگورو (رب) جيڪو تمام وسيع آهي ۽ جنهن جي حد شيشناگ (هزار سرن سان هڪ افسانوي نانگ) کان به وضاحت نه ٿي ڪري سگهجي.
جنهن جي ساراهه ويد، ڀٽ ۽ ٻيا به صدين کان ڳائيندا رهيا آهن ۽ اڃا به چوندا آهن- هي نه، هي به نه.
شروع ۾ ڪير هو، وچ واري دور ۾ ۽ مستقبل ۾ به رهندو،
منهنجي دعا هن کي سچي گرو جي پاڪ پيرن جي ذريعي آهي جنهن ۾ هو مڪمل طور تي اثرائتو آهي. (1)