جيستائين انسان پنهنجي خواهشن کي پورو ڪرڻ لاءِ يا ڪنهن مقصد کي ذهن ۾ رکندي عمل ڪندو رهيو، تيستائين نه ته هن جي ڪيل عملن کي ڪجهه حاصل ٿيو ۽ نه ئي هن جو ڪو ارادو نتيجو نڪتو.
ايتري تائين جو انسان پنهنجي خواهشن جي پورائيءَ لاءِ ٻين جو محتاج رهيو، هو ڪنهن به جاءِ کان سواءِ ٿلهي کان ٿلهي ڀڄندو رهيو.
ايتري تائين جو انسان دنياوي سامان ۽ لاڳاپن جي وابستگي جي اثر هيٺ آءُ، منهنجو، منهنجو ۽ تنهنجو وزن کڻندو، هڪ هنڌ کان ٻئي هنڌ پريشانيءَ ۾ گهميندو رهيو.
صرف سچي گرو جي پناهه وٺڻ ۽ هن جي نالي سمرن جي واعظ تي عمل ڪرڻ سان ئي سڀني دنياوي لالچن کان بي نياز ۽ آزاد ٿي سگهي ٿو جيڪو هڪ روحاني بلندي، آرام ۽ عاجزي جي آرام حاصل ڪرڻ ۾ مدد ڪري ٿو. (428)