جيئن آسمان مان گرڻ وارو ماڻهو هوا جو سهارو وٺڻ جي ڪوشش ڪندو آهي ۽ اهو سهارو بيڪار آهي.
جيئن باھ ۾ سڙيل ماڻھو دونھون پڪڙي ان جي غضب کان بچڻ جي ڪوشش ڪندو آھي، تيئن باھ کان بچي نٿو سگھي. ان جي برعڪس اهو صرف سندس بيوقوفي کي ظاهر ڪري ٿو.
جيئن سمنڊ جي تيز لهرن ۾ ٻڏڻ وارو ماڻهو پاڻي جي سرف کي پڪڙي پاڻ کي بچائڻ جي ڪوشش ڪندو آهي، اهڙي سوچ بلڪل بيوقوفي آهي ڇو ته سرف سمنڊ کي پار ڪرڻ جو وسيلو ناهي.
اهڙي طرح ڄمڻ ۽ مرڻ جو سلسلو ڪنهن به ديوتا يا ديوي جي پوڄا يا خدمت ڪرڻ سان ختم نٿو ٿي سگهي. ڪامل سچي گرو جي پناهه وٺڻ کان سواءِ، ڪو به نجات حاصل نٿو ڪري سگهي. (473)