هو اڪيلو رب جي محبت جي عظمت جي تعريف ڪري سگهي ٿو جيڪو ان کي تجربو ڪري ٿو. اهو ڄڻ ته شرابي آهي جنهن کي دنيا چريو سمجهي ٿي.
جهڙيءَ طرح ميدان جنگ ۾ زخمي ٿيل جنگجو پنهنجين اکين سان ڳاڙها ڳاڙها گهمي ڦري ٿو، تيئن هو دوستيءَ ۽ دشمنيءَ جي جذبي کي لتاڙي ٿو،
خدا جي محبت ۾ رغبت رکندڙ شخص جي ڪلام ۾ امرت جهڙو آهي، جيڪو رب جي ناقابل بيان صفتن جي مسلسل تلاوت سبب آهي. هو خاموشي اختيار ڪري ٿو ۽ ٻين سڀني خواهشن کان آزاد آهي. هو ڪنهن سان به نه ڳالهائيندو آهي ۽ رب جي نالي جي مٺائي ۾ سڪندو رهندو آهي.
هو پنهنجي سڀني خواهشن کي ڍڪي ڇڏيندو آهي. سندس تعريف ۽ توهين سڀ هڪجهڙا آهن. نام جي بيوقوفيءَ ۾ هن کي عجب ۽ عجائب جي زندگي گذاريندي ڏٺو وڃي ٿو. (173)