هڪ جانور سائو گاهه ۽ گاهه کائيندو آهي. هو رب جي ڪلام جي سڀني علمن کان بيزار آهي. ڳالهائڻ جي سگهه جي ڪري، امرت جهڙو کير ڏئي ٿو.
انسان پنهنجي زبان سان ڪيترن ئي قسمن جا طعام کائي ٿو ۽ لطف اندوز ٿي ٿو، پر هو تڏهن ئي قابل تعريف ٿئي ٿو، جڏهن سندس زبان رب جي نالي جي مٺائي سان مٺي ٿئي.
انساني زندگيءَ جو مقصد آهي ته هن جي نالي جي مراقبي ۾ پناهه وٺي. پر سچي گروءَ جي تعليمات کان غافل انسان بدترين قسم جو جانور آهي.
جيڪو سچي گروءَ جي تعليم کان بيزار آهي، سو دنيا جي آسائشن جي ڳولا ۾ ڀٽڪي ٿو ۽ انهن جي حاصلات لاءِ پريشان رهي ٿو. هن جي حالت خطرناڪ زهريلي نانگ وانگر آهي. (202)