گرو ۽ سک جي ميلاپ سان ۽ پوءِ جي خدائي ڪلام ۾ مشغول ٿيڻ سان، هو پنجن ويڪرن ڪم، ڪروڌ، لوڀ، موه ۽ آهنڪر جي فريب کي منهن ڏئي سگهي ٿو. سچائي، قناعت، رحمدلي، عقيدت ۽ صبر جا پنج خوبيون سڀ کان اهم ٿي وڃن ٿيون.
هن جا سڀ شڪ، خوف ۽ تعصب جا احساس ناس ٿي ويا آهن. هو دنياوي تڪليفن جو شڪار نه ٿيندو آهي، جيڪي دنياوي ڪمن مان حاصل ٿينديون آهن.
هن جي شعوري شعور سان مضبوطيءَ سان صوفياتي ڏهين افتتاح ۾، دنياوي ڪشش ۽ رب هن کي هڪجهڙا نظر اچن ٿا. هن کي دنيا جي هر مخلوق ۾ رب جو عڪس نظر اچي ٿو. ۽ اهڙي حالت ۾، هو آسماني موسيقي ۾ مشغول رهي ٿو
اهڙي اعليٰ روحاني حالت ۾، هو آسماني نعمتن مان لطف اندوز ٿيندو آهي ۽ خدائي نور مٿس چمڪي ٿو. هو هميشه نام جي خدائي امرت کي مزو ڏئي رهيو آهي. (29)