منهنجون شڪليون دلڪش نه آهن. پوءِ مان ڪيئن ياد ڪري سگهان ٿو ۽ خوبصورت کي تصور ڪري سگهان ٿو؟ خواهشن کي پورو ڪندڙ رب؟ منهنجون اکيون سٺيون نه آهن؛ پوءِ مان ان محبوب رب جو ڏيک ڪيئن ڏسان؟
منهنجي زبان عميق نه آهي. ته پوءِ مان پنهنجي محبوب کان مؤثر درخواست ڪيئن ڪري سگهان ٿو؟ مون ۾ ٻڌڻ جي ايتري طاقت نه آهي جو مان پنهنجي محبوب رب جي محبتن جهڙيون ڳالهيون ٻڌي لطف اندوز ٿي سگهان؟
مان پنهنجي جسم جي هر حصي ۾ ڪمزور ۽ نامڪمل آهيان. ته پوءِ مان پنهنجي رب جي نالي جي ياد کان وڌيڪ مزيدار گل ڪيئن ٺاهي سگهان ٿو؟ مون وٽ اهڙو ڪو به نه آهي جو مان پنهنجي محبوب جا پير ڌوئي سگهان.
منهنجي دل ۾ خدمت جو مزاج نه آهي. تنهنڪري مان پنهنجي محبوب جي خدمت لاءِ پهچي نه ٿو سگهان. نه ئي مون وٽ اها عقيدت آهي جنهن جي ذريعي مان پياري رب جي عظمت سان هڪ ٿي سگهان. (خداوند جي عظمت مون ۾ رهي ٿي.) (640)