ڪبیت سوائيے ڀائي گرداس جي

صفحو - 12

ਜਉ ਲਉ ਅਨਰਸ ਬਸਿ ਤਉ ਲਉ ਨਹੀ ਪ੍ਰੇਮ ਰਸੁ ਜਉ ਲਉ ਆਨ ਧਿਆਨ ਆਪਾ ਆਪੁ ਨਹੀ ਦੇਖੀਐ ।

jau lau anaras bas tau lau nahee prem ras jau lau aan dhiaan aapaa aap nahee dekheeai |

جيستائين انسان دنيا جي لذتن ۽ لذتن ۾ مگن رهندو، تيستائين هو محبت کي سڃاڻي نه سگهندو. ايتري تائين جو هن جو ڌيان ڪنهن ٻئي شيءِ تي آهي، هو پنهنجو پاڻ کي محسوس نٿو ڪري سگهي.

ਜਉ ਲਉ ਆਨ ਗਿਆਨ ਤਉ ਲਉ ਨਹੀ ਅਧਿਆਤਮ ਗਿਆਨ ਜਉ ਲਉ ਨਾਦ ਬਾਦ ਨ ਅਨਾਹਦ ਬਿਸੇਖੀਐ ।

jau lau aan giaan tau lau nahee adhiaatam giaan jau lau naad baad na anaahad bisekheeai |

(خدا کي ڇڏي ڏيڻ) جيستائين انسان دنياوي شين جي ڄاڻ حاصل ڪرڻ ۾ مصروف آهي، تيستائين هو روحاني حڪمت کان محروم رهي ٿو. جيستائين انسان دنيا جي لذتن ۾ مشغول رهي ٿو، تيستائين خدائي ڪلام جي اڻڄاتل آسماني موسيقيءَ کي ٻڌي نٿو سگهي.

ਜਉ ਲਉ ਅਹੰਬੁਧਿ ਸੁਧਿ ਹੋਇ ਨ ਅੰਤਰਿ ਗਤਿ ਜਉ ਲਉ ਨ ਲਖਾਵੈ ਤਉ ਲਉ ਅਲਖ ਨ ਲੇਖੀਐ ।

jau lau ahanbudh sudh hoe na antar gat jau lau na lakhaavai tau lau alakh na lekheeai |

جيستائين ڪو مغرور ۽ مغرور رهندو، تيستائين پنهنجو پاڻ کي محسوس نٿو ڪري سگهي. ان وقت تائين سچو گرو هڪ شخص کي رب جي نالي جي نعمت سان شروع نٿو ڪري ۽ رب جي توفيق نه ٿو ڏئي، ڪو به 'بي صورت خدا' کي محسوس نٿو ڪري سگهي.

ਸਤਿ ਰੂਪ ਸਤਿਨਾਮ ਸਤਿਗੁਰ ਗਿਆਨ ਧਿਆਨ ਏਕ ਹੀ ਅਨੇਕ ਮੇਕ ਏਕ ਏਕ ਭੇਖੀਐ ।੧੨।

sat roop satinaam satigur giaan dhiaan ek hee anek mek ek ek bhekheeai |12|

الله تعاليٰ جو علم سچو گرو جي مقدس لفظن ۾ آهي جيڪو انسان کي سندس نالي ۽ روپ جي حقيقت ڏانهن وٺي وڃي ٿو. هن جي ذهن کي پنهنجي نالي سان گڏ ڪرڻ سان، رب جيڪو مختلف صورتن ۾ غالب آهي، ظاهر ٿئي ٿو. (12)

اشاريه (1 - 675)

کبیت سوئے صفحو: 1 - 675