جيئن بخيل جي دولت جي خواهش ڪڏهن به پوري نه ٿيندي آهي، تيئن گروءَ جي سکن جون اکيون جن اهو محسوس ڪيو آهي ته سچو گرو جو روپ هڪ منفرد خزانو آهي، جنهن کي ڏسي ماڻهو ڪڏهن به مطمئن نه ٿيندو آهي.
جهڙيءَ طرح ڪنهن غريب جي بک ڪڏهن به نه ميٽندي آهي، تيئن ڪنهن گرسِڪ جا ڪن به سچا گروءَ جا سُرخور ڪلام ٻڌڻ جا خواهشمند هوندا آهن. ۽ اڃا تائين اهي امرت جهڙا لفظ ٻڌي، هن جي شعور جي اڃ نه بجھي.
گرسِڪ جي زبان سچي گروءَ جي اوائلي صفتن کي ياد ڪندي رهندي آهي ۽ مينهن جي پکيءَ وانگر، جيڪو وڌيڪ واڪا ڪندو رهندو آهي، سو ڪڏهن به سڪندو ناهي.
سچي گرو جي عجيب روپ کي ڏسڻ، ٻڌڻ ۽ چوڻ ذريعي سکن جو اندريون خوشنما روشنيءَ سان روشن ٿي رهيو آهي- هڪ خزانو- گهر- بلڪ سڀني خوبين جو سرچشمو- سر. تنهن هوندي به اهڙي گرسِخ جي اُڃ ۽ بک ڪڏهن به نه لُٽي.