ڏيڏر ۽ ڪنول جو گل، بانس ۽ صندل جو وڻ، ڪانءُ ۽ سوان، عام پٿر ۽ فلاسافر- پٿر، امرت ۽ زهر گڏ هجن، تڏهن به هڪ ٻئي جي خاصيتن کي نه اپنايو.
هرڻ جي بحر ۾ مشڪ آهي، نانگ جي ڇت ۾ موتي آهي، ماکيءَ سان ماکيءَ جي ماکيءَ سان رهي ٿي، بانجھ عورت پنهنجي مڙس سان پيار سان ملي ٿي، پر سڀ بيڪار.
جهڙيءَ طرح اُلوءَ لاءِ سج جي روشني، جهنگلي ٻوٽي لاءِ مينهن ۽ مريض لاءِ ڪپڙا ۽ کاڌو، بيماريءَ جي برابر آهي.
ساڳيءَ طرح ٻرندڙ ۽ ناپاڪ دليون گرو جي واعظن ۽ تعليمات جي ٻج لاءِ زرخيز ٿي نه ٿيون سگهن. اهو صرف اناج نٿو ٿئي. اهڙو ماڻهو پنهنجي خدا کان الڳ رهي ٿو. (299)