رب جي نالي تي دائمي مراقبت ڪندي، هڪ گرو-باشعور شخص پاڻ کي ديوتا ۽ ذات جي تبعيض کان پري ڪري ٿو. هو پاڻ کي پنجن خرابين (هوس، غضب، لالچ، انا ۽ وابستگي) جي گرفت کان آزاد ڪري ٿو ۽ نه ئي پاڻ کي عقل جي دائري ۾ ڦاسائي ٿو.
جيئن فلاسافر پٿر سان لھڻ سان لوھ جو ٽڪڙو سونا ٿي ويندو آھي، اھڙي طرح گروءَ سان ملڻ سان ھڪڙو پرھيزگار ۽ صاف سٿرو انسان بڻجي ويندو آھي.
جسم جي نون دروازن جي لذتن کي ختم ڪري، هو پنهنجي صلاحيتن کي ڏهين دروازي ۾ آرام ڪري ٿو، جتي الائيڪسير مسلسل وهندو آهي، جيڪو کيس ٻين سڀني لذت کان پري ڪري ٿو.
يقين رکو ته گرو ۽ هڪ شاگرد جي ملاقات، هڪ شاگرد کي رب جو احساس ڏياريندو آهي ۽ حقيقت ۾ هن جهڙو ٿي ويندو آهي. سندس دل وري آسماني موسيقيءَ ۾ غرق رهي ٿي. (32)