جيئن ڪاٺ کي پاڻيءَ ۾ گهڻي وقت تائين نچڻ سان مضبوط ٿئي ٿو ۽ پوءِ ان جو پاڻي سان لاڳاپو آهي، جنهن سان اهو عقيدو پيدا ٿئي ٿو ته پاڻي ڪاٺ کي نه ٻوڙيندو، جڏهن کان هن مٿي آندو آهي. ان سان ٻيڙيون ٺھيل آھن جيڪي سمنڊ ۾ ھلنديون آھن.
ملئي جبل جي صندل جي خوشبوءِ خوشيءَ جو سبب بڻجي ٿي. جن وڻن ۽ ٻوٽن کي اُن خوشبوءِ واري هوا ڇُهي ٿي، تن مان به صندل جي خوشبو اچي ٿي.
اها ساڳي ڪاٺ جڏهن باهه سان ملائي گهرن کي خاڪ ڪري ڇڏيندي آهي. اهو دوست، دشمن ۽ سڄي دنيا کي به کائي ٿو.
جيئن ڪاٺ جو واسطو پاڻيءَ، واءُ ۽ باهه سان مختلف آهي، ساڳيءَ طرح انسان جو روح به ٽن خاصيتن (راجو، تمو، ست) سان الڳ الڳ آهي، جيڪي انسان جي فطرت جو تعين ڪن ٿا. پر خدا جهڙو سچو گرو سان ملڻ ۽ سندس برڪت واري چانهه جي مشق ڪندي