جيئن ناپاڪ سون کي جڏهن صليب ۾ گرم ڪيو ويندو آهي، ته هيڏانهن هوڏانهن هلندا رهو، پر جڏهن پاڪ ٿي وڃي ته باھ وانگر چمڪيو.
جيڪڏهن هڪ هٿ ۾ ڪيتريون ئي چوڙيون پائڻ لڳن ٿيون ته اهي هڪ ٻئي سان ٽڪرائجي آواز ڪن ٿيون، پر جڏهن گلي ۽ هڪ ٿي وڃن ٿيون ته خاموش ۽ بي آواز ٿي وڃن ٿيون.
جيئن ڪو ٻار بک لڳڻ تي روئي ٿو پر ماءُ جي سيني مان کير پيئڻ کان پوءِ خاموش ۽ پرامن ٿي وڃي ٿو.
اهڙيءَ طرح انسان جو ذهن دنياوي وابستگين ۽ محبتن ۾ جڪڙيل هر طرف ڀوڳيندو رهي ٿو. پر سچي گرو جي واعظ سان، هو مستحڪم ۽ پرامن ٿي وڃي ٿو. (349)