خدائي ڪلام ۾ پنهنجي ذهن جي جذب ٿيڻ سان، گرو جو هڪ وقف خادم پنهنجي اندر ۾ رب جي روشنيءَ جو تجربو ڪري ٿو، ۽ اهڙي حالت ۾، هو ٽن جهانن ۽ ٽن دورن ۾ ٿيندڙ واقعن کان واقف ٿي وڃي ٿو.
شعور ۾ خدائي ڪلام جي رهڻ سان گرو-باشعور شخص، هو اندر ۾ خدائي حڪمت جي بحاليء جو تجربو ڪري ٿو. ۽ هن حالت ۾، هو خدا سان تعلق قائم ڪري ٿو ۽ دائمي نعمت حاصل ڪري ٿو. پوءِ هو اڻ ڄاڻائيءَ کي سمجهي ٿو
هن جي ڪلام ۾ مشغول ٿيڻ سان، هو دشم در مان نام جي امرت جي مسلسل وهڪري جو تجربو ڪري ٿو ۽ هو مسلسل ان جي لذت حاصل ڪري ٿو.
هن جي شعور جي اها مشغولي هن کي آرام ۽ سڪون بخشيندڙ رب سان وابسته ڪري ٿي ۽ هو هن جي نالي ۾ مشغول رهي ٿو. (77)