ദൈവിക വചനത്തിൽ തൻ്റെ മനസ്സ് ആഗിരണം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു അർപ്പണബോധമുള്ള ഒരു ദാസൻ ഉള്ളിൽ ഭഗവാൻ്റെ തേജസ്സ് അനുഭവിക്കുന്നു, അത്തരമൊരു അവസ്ഥയിൽ, അവൻ മൂന്ന് ലോകങ്ങളിലും ത്രികാലങ്ങളിലും നടക്കുന്ന സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് ബോധവാന്മാരാകുന്നു.
ഗുരുബോധമുള്ള വ്യക്തിയുടെ ബോധത്തിൽ ദൈവിക വചനം വസിക്കുന്നതോടെ ഉള്ളിലെ ദൈവിക ജ്ഞാനത്തിൻ്റെ പ്രകാശം അയാൾ അനുഭവിക്കുന്നു. ഈ അവസ്ഥയിൽ, അവൻ ദൈവവുമായി ഒരു ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുകയും ശാശ്വതമായ ആനന്ദം ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അപ്പോഴാണ് അവൻ അപരിചിതത്വം മനസ്സിലാക്കുന്നത്
വാക്കിൽ മുഴുകിയതിനാൽ, ദസം ദുവാറിൽ നിന്ന് നാമത്തിൻ്റെ അമൃതത്തിൻ്റെ ശാശ്വതമായ പ്രവാഹം അയാൾ അനുഭവിക്കുന്നു, അവൻ അതിൻ്റെ സുഖം തുടർച്ചയായി ആസ്വദിക്കുന്നു.
അവൻ്റെ ബോധത്തിൻ്റെ ഈ ആമഗ്നത അവനെ സാന്ത്വനവും സമാധാനവും നൽകുന്ന കർത്താവുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുകയും അവൻ്റെ നാമത്തെ ധ്യാനിച്ച് അവൻ ലയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. (77)