സ്വയം ഇച്ഛാശക്തിയുള്ള വ്യക്തികൾ കാമം, ക്രോധം, അത്യാഗ്രഹം, ആസക്തി, അഹങ്കാരം തുടങ്ങിയ ദുശ്ശീലങ്ങളിൽ മുഴുകിയിരിക്കും, അതേസമയം ഗുരുബോധമുള്ളവർ ദയയും സഹാനുഭൂതിയും സംതൃപ്തിയും ഉള്ളവരാണ്.
സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടായ്മയിൽ ഒരാൾ വിശ്വാസവും സ്നേഹവും ഭക്തിയും നേടുന്നു; അതേസമയം, അധമവും വ്യാജവുമായ ആളുകളുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾക്ക് വേദനയും കഷ്ടപ്പാടും അധമമായ ജ്ഞാനവും ലഭിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ അഭയം കൂടാതെ സ്വാർത്ഥതയുള്ള വ്യക്തികൾ ജനനമരണ ചക്രത്തിൽ വീഴുന്നു. ഗുരുവിൻ്റെ അനുസരണയുള്ള സിഖുകാർ ഗുരുവിൻ്റെ വാക്കുകളുടെ അമൃത് ആഴത്തിൽ കുടിക്കുകയും അത് അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ ആഗിരണം ചെയ്യുകയും അങ്ങനെ മോക്ഷം നേടുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുബോധമുള്ളവരുടെ കുലത്തിൽ, അറിവ് ഹംസങ്ങളെപ്പോലെ ശുദ്ധവും അമൂല്യവുമാണ്. ഹംസത്തിന് വെള്ളത്തിൽ നിന്ന് പാൽ വേർപെടുത്താൻ കഴിവുള്ളതുപോലെ, ഗുരുസ്ഥാനീയരായ സിഖുകാർ അടിസ്ഥാനപരമായതെല്ലാം ഉപേക്ഷിക്കുകയും ശ്രേഷ്ഠമായ കർമ്മങ്ങളിൽ സംതൃപ്തരാകുകയും ചെയ്യുന്നു. (287)