ഗുരുബോധമുള്ള ഒരു വ്യക്തി തൻ്റെ ഗുരുവുമായി ഇണങ്ങി ജീവിക്കുമ്പോൾ അവൻ്റെ മനസ്സ് ഈശ്വരസ്മരണയിൽ ലയിക്കുന്നു. എല്ലാ രൂപങ്ങളും യഥാർത്ഥത്തിൽ തൻ്റെ രൂപങ്ങളാണെന്ന് അവൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു.
അവനുമായി ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുമ്പോൾ, രൂപരഹിതനായ ഭഗവാൻ വിവിധ രൂപങ്ങളിലും രൂപങ്ങളിലും സ്വയം അവതരിച്ചുവെന്ന് അവൻ്റെ നാമത്തെ ധ്യാനിക്കുന്ന മാധ്യമത്തിലൂടെ അവൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവുമായുള്ള അർപ്പണബോധമുള്ള ഒരു സിഖുകാരൻ്റെ ഐക്യം അവനെ സേവന മനോഭാവവും പരോപകാരിയും നൽകുന്നു, അവൻ്റെ സേവനത്തിൽ ലഭ്യമാകാൻ അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അപ്പോൾ അവൻ സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയുടെയും ദൈവിക പ്രതിഫലനത്തിൻ്റെയും സ്വഭാവം വികസിപ്പിക്കുന്നു.
ഈശ്വരബോധമുള്ള ഒരു വ്യക്തിയുടെയും അവൻ്റെ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെയും ഐക്യത്തിൻ്റെ അവസ്ഥ മഹത്വവും വിസ്മയം നിറഞ്ഞതുമാണ്. മറ്റൊരു സംസ്ഥാനത്തിനും ഇതിന് തുല്യമാകില്ല. അവൻ അനന്തമായ സമയവും വീണ്ടും വീണ്ടും അഭിവാദനത്തിന് അർഹനാണ്. (51)