തൻ്റെ ഗുരുവിൻ്റെ സേവനത്തിൽ തുടരുന്ന, അവൻ്റെ പഠിപ്പിക്കലുകളിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന മനസ്സുള്ള, ഭഗവാനെ സ്മരിക്കുന്ന ശീലമുള്ള സിഖ്; അവൻ്റെ ബുദ്ധി മൂർച്ചയുള്ളതും ഉയർന്നതുമാകുന്നു. അത് ഗുരുവിൻ്റെ അറിവിൻ്റെ പ്രകാശത്താൽ അവൻ്റെ മനസ്സിനെയും ആത്മാവിനെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നു.
എല്ലാവരേയും ഒരുപോലെ കാണുകയും പരിഗണിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഗുരുവിൻ്റെ വചനം ഓർമ്മയിൽ കുടികൊള്ളുമ്പോൾ, അവൻ തൻ്റെ ആത്മാവിൽ ദൈവികമായ പ്രസാദം അനുഭവിക്കുന്നു. ദൈവിക വചനത്തിൽ അവൻ്റെ മനസ്സിൻ്റെ ആസക്തിയാൽ, അവൻ നിർഭയനായ ഭഗവാൻ്റെ നാം സിമ്രൻ്റെ ഒരു പരിശീലകനാകുന്നു.
ഈ സംയോജനത്തിലൂടെ ഒരു ഗുരുബോധമുള്ള വ്യക്തി വിമോചനം, പരമോന്നത ആത്മീയ അവസ്ഥ കൈവരിക്കുന്നു. പിന്നീട് അവൻ ശാശ്വതമായ ആശ്വാസത്തിൻ്റെയും സമാധാനത്തിൻ്റെയും അവസ്ഥയിൽ വിശ്രമിക്കുകയും ആനന്ദപൂർണ്ണമായ ഒരു അവസ്ഥയിൽ ജീവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
തൻ്റെ സ്മരണയിൽ ദൈവിക വചനം ഉൾക്കൊണ്ടുകൊണ്ട്, ഗുരു ബോധമുള്ള വ്യക്തി ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൽ ജീവിക്കുന്നു. അവൻ എന്നെന്നേക്കുമായി ദിവ്യ അമൃതം ആസ്വദിക്കുന്നു. ഭഗവാനോടുള്ള അമ്പരപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഭക്തി അപ്പോൾ അവൻ്റെ മനസ്സിൽ ഉടലെടുക്കുന്നു. (62)