സമ്പൂർണ്ണനും ഏകനായ ഭഗവാൻ്റെ ആൾരൂപവുമായ യഥാർത്ഥ ഗുരു നിർഭയനാകുമ്പോൾ, അവൻ അഹന്തയുടെ ഈണത്തെ നശിപ്പിക്കുകയും ഹൃദയത്തിൽ വിനയം വളർത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ദയയാൽ, സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾ വചന ഗുരുവിനോട് (ശബാദ് ഗുരു) അടുക്കുന്നു. സ്നേഹപൂർവകമായ ആരാധനയുടെ വികാരം മനസ്സിൽ നിന്നുള്ള ദ്വന്ദ്വത്തെ നശിപ്പിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ മഹത്വത്താൽ, അമൃതം പോലെയുള്ള നാമം ആസ്വദിക്കുമ്പോൾ, ഒരാൾക്ക് സംതൃപ്തി അനുഭവപ്പെടുന്നു. അദ്ഭുതവും അർപ്പണബോധവുമുള്ള ഒരാളായി, ഒരുവൻ നിർഭയനായ ഭഗവാൻ്റെ നാമത്തിലുള്ള ധ്യാനത്തിൽ മുഴുകുന്നു.
ഭയവും ഉത്കണ്ഠയും വെടിയുന്ന യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ദയയാൽ ഒരുവൻ പരമാനന്ദാവസ്ഥയിൽ എത്തിച്ചേരുകയും യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ സമർപ്പണം സ്വീകരിക്കുന്നതിലൂടെ ഒരാൾ ഗുരുവിൻ്റെ അടിമയാകുകയും ചെയ്യുന്നു. (189)