നാം സിമ്രൻ എന്ന സ്നേഹമയമായ അമൃതം കൊണ്ട് അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ട ഒരു ഗുരുശിഷ്യൻ മനസ്സിൻ്റെയും വാക്കുകളുടെയും പ്രവർത്തനങ്ങളുടെയും യോജിച്ച അവസ്ഥയാൽ ഉയർന്ന ബോധാവസ്ഥയിൽ എത്തുന്നു.
നാമാനുഭവത്തിൻ്റെ പരിമളത്താൽ, അവൻ യഥാർത്ഥ ഗുരുതുല്യമായ കാഴ്ചയാൽ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അവൻ്റെ കാതുകൾ അവൻ്റെ ആകാശ സംഗീതം നിരന്തരം കേൾക്കുന്നു.
വാക്കിൻ്റെയും ബോധത്തിൻ്റെയും ഈ സമന്വയം അവൻ്റെ നാവിനെ മധുരവും ആശ്വാസദായകവുമാക്കുന്നു.
അവൻ്റെ ശ്വാസോച്ഛ്വാസവും സുഗന്ധമുള്ളതും അവൻ്റെ മാനസിക കഴിവുകളും നാമവും തമ്മിലുള്ള യോജിപ്പുള്ള ബന്ധത്തിൻ്റെ ഉയർന്ന അവസ്ഥയെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു.
അങ്ങനെ ഭഗവാൻ്റെ നാമത്തിൻ്റെ പരിമളം നാവിലും കണ്ണുകളിലും കാതുകളിലും നാസാരന്ധ്രങ്ങളിലും വസിച്ചുകൊണ്ട് നിത്യമായ ധ്യാനത്തിലൂടെ, തൻ്റെ ഉള്ളിൽ കോടിക്കണക്കിന് പ്രപഞ്ചങ്ങളിൽ വസിക്കുന്ന ഭഗവാൻ്റെ സാന്നിദ്ധ്യം ഗുരുബോധമുള്ള ഒരു വ്യക്തി തിരിച്ചറിയുന്നു. (53)