സന്ന്യാസിമാരുടെ സഭയോട് ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന ഗുരുസ്ഥാനീയനായ ഒരു വ്യക്തിയുടെ മനസ്സ് പോലെയുള്ള കറുത്ത തേനീച്ച മുളകളുടെ കാട് പോലെയുള്ള അഹങ്കാരവും അഹങ്കാരവും ഉപേക്ഷിക്കുന്നു. അവൻ അറ്റാച്ച്മെൻ്റും അനുരാഗവും ഉപേക്ഷിക്കുന്നു. സാക്ഷാൽ ഗുരുവിൻ്റെ താമരപോലെയുള്ള പാദങ്ങളിൽ ആകൃഷ്ടനായി,
സാക്ഷാൽ ഗുരുവിൻ്റെ അതിമനോഹരമായ രൂപം കണ്ട് അവൻ്റെ കണ്ണുകൾ വിസ്മയിച്ചു. ഗുരുവിൻ്റെ വാക്കുകളുടെ ഇമ്പമുള്ളതും ആകർഷകവുമായ കുറിപ്പുകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ, അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കാതുകൾക്ക് ശാന്തതയും ശാന്തതയും അനുഭവപ്പെടുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളിലെ മധുരമുള്ള അമൃതം പോലെയുള്ള പൊടി ആസ്വദിച്ച്, നാവ് വിചിത്രമായ ആനന്ദവും ആനന്ദവും ആസ്വദിക്കുന്നു. സാക്ഷാൽ ഗുരുവിൻ്റെ ആ പൊടിയുടെ മധുരഗന്ധത്താൽ നാസാരന്ധ്രങ്ങൾ അത്ഭുതപ്പെടുന്നു.
സാക്ഷാൽ ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളുടെ ഗന്ധത്തിൻ്റെ ശാന്തതയും ആർദ്രതയും അനുഭവിക്കുമ്പോൾ ശരീരത്തിൻ്റെ എല്ലാ അവയവങ്ങളും സ്ഥിരത കൈവരിക്കുന്നു. മനസ്സിനെപ്പോലെയുള്ള കറുത്ത തേനീച്ച പിന്നീട് മറ്റെവിടെയും അലഞ്ഞുതിരിയാതെ താമരപോലെയുള്ള പാദങ്ങളുമായി ചേർന്ന് നിൽക്കുന്നു. (335)