انڌي ماڻهوءَ کي قوت گوئي، هٿن ۽ پيرن جو سهارو هوندو آهي. ۽ جيڪڏهن ڪو انڌو ۽ گونگا به آهي ته پوءِ هو ٻڌڻ جي طاقت، هٿ پيرن تي ٻين جو محتاج آهي.
جيڪڏهن ڪو انڌو، ٻوڙو ۽ گونگا آهي ته ان کي هٿ پيرن جو سهارو آهي. پر جيڪڏهن ڪو انڌو، ٻوڙو، گونگا ۽ لنگڙو آهي ته ان کي رڳو هٿن جو سهارو آهي.
پر آءٌ دردن ۽ مصيبتن جو مجموعو آهيان، ڇاڪاڻ ته مان انڌو، ٻوڙو، گونگا، پنگلو آهيان ۽ مون کي ڪو به سهارو ناهي. مان تمام گهڻو پريشان آهيان.
اي قادر مطلق! تون ئي عالم آهين. آءٌ توکي پنهنجو درد ڪيئن ٻڌايان، مان ڪيئن گذاريندس ۽ ڪيئن هن دنياوي حياتيءَ جي سمنڊ پار ڪندس. (315)