گرو جو سک پيروڪار پنهنجو پاڻ کي وڃائي ٿو ۽ پنهنجي زندگي ۾ نجات حاصل ڪري ٿو جڏهن اڃا جيئرو آهي. هڪ گهر واري جي زندگي گذاريندي، هن کي پريشاني يا امن / آرام جي ڪا به پرواهه ناهي جيڪا هن جي رستي ۾ اچي ٿي.
۽ پوءِ جنم ۽ موت، گناهه ۽ پرهيزگاري، جنت ۽ دوزخ، خوشيون ۽ مصيبتون، پريشانيون ۽ خوشيون سڀ هن لاءِ برابر آهن.
اهڙي گروهي ماڻهوءَ لاءِ، جنگل ۽ گهر، لطف ۽ تصرف، لوڪ روايتون ۽ صحيفن جون روايتون، علم ۽ فڪر، امن ۽ پريشاني، ڏک ۽ خوشي، دوستي ۽ دشمني سڀ هڪجهڙا آهن.
ڌرتيءَ جو ڍُڪ هجي يا سون، زهر ۽ امرت، پاڻي ۽ باھ سڀ هڪ گرو جي شعور رکندڙ ماڻهوءَ لاءِ هڪجهڙا آهن. ڇاڪاڻ ته، هن جي محبت گرو جي دائمي علم جي مستحڪم حالت ۾ جذب ٿيڻ آهي. (90)