پشو گھاہ اتھوا تیل تھندھے توں رہت سرھوں آدِ دا پھوک روپ کھل رکھا پدارتھ کھاندا ہے، ارُ کھل مورکھ ہے شبد دی سرتِ سوجھی توں ہینا ہاں ایسا ویسا پھوکڑ روپ پدارتھ گھاہ آدِ کھا کے سبر سنتوکھ دھاری رکھدا ہے تے شکایت ولوں رسنا نوں سنکوچی رکھدا ہے۔ جس مون چپّ سادھن دا پھل اوس دے اندروں پے ددھ روپ امرت دا پواہ چلّ آیا کردا ہے ہے پیاریو!
نانا بھانت دے مٹھے مٹھے انّ اہار مٹھیائیاں آدِ کھاندا تے ایسے ہی سوادیک پدارتھ سوڈے شربت آدِ مکھ دوارے اہ منکھّ پیندا ہے، پر جیکر مٹھا مٹھا کھا پی کے اس دی رسنا رسیلی مٹھی مٹھ بولی بن جاوے، تاں ہی تس دے واستے اہ بھلی ہو سکدی ہے جی۔
ارتھات جیکر نیم دھار لوے کِ بچن بانی ویچار کے ہی بولنی ہو اتھوا جاں بولے تاں برہمگیان پرمان انوسار برہمگیان مئی بچن ہی بولن دی پرتگیا والے پرن روپ ٹیک نوں دھاری رکھے تاں اہ منکھّ جنم پھل والا سمجھنا نہیں تاں شبد ببیک دی ٹیکوں ہینا منکھّ پرم پشو پشوآں تو بھی ودھّ پشو بھاو نیچ پشوآں دی اتی ہدّ ہوئی ہوئی اتھے سمجھو جی۔
نیچاں توں نیچ پشو سپشٹ کردے ہوئے مانو زوردار شبداں وچ مڑ آکھدے ہن کِ شبد گیان توں رہت منکھّ جنم دی دشا بھارے بھیانک وہلے زہریئے سپّ سریکھی ہندی ہے، جو چتّ دیاں چاہناں روپ وہُ نال چکت پریشان وکھپت بورایا ہویا ڈانواں ڈول رہندا چراسی دا گیڑا مڑ مڑ لوندا رہندا ہے جی بھائی جنو! ॥202۔۔