تس مے تندل بوئے نپجے سہنسر گنو جتنا چر تاں تس توہ دے اندر تندل چول ہووے، تد تک تاں بیجیاں نپجے اپجدا ہے سہنسر گنا اک اک دا ہزار گناں ہو ہو کے ایسا ہی اہ پھیر اگے دیہ دھارِ کرت ہے پرؤپکار جی اپنے آپ نوں انیکاں روپاں وچ ورتا کے بھکھّ نورتی تتھا لابھ پراپتی آدِ دوارا جیواں اپر پرؤپکار کریا کردا ہے ہے پیاریو!
تس مے تندل نربگھن لاگے ن گھن توہاں اندر جھونے دے اپرلے پڑدے وچالے تندل چول نوں گھن نہیں لگ سکدا، اہ نروگھن رہا کردا ہے، تے راکھے رہے چرنکال چرکال رکھیا رہِ سکدا ہے اس دا بکار وگاڑ نہیں ہو سکدا۔
پر جد تس مے نکسِ توہ وچوں باہر نکل پوے، تاں ہوئ بھگن ملین روپ ٹٹّ بھر بھی جاندا ہے تے میلی شکل والا وی ہو جاندا ہے ارُ سواد کروائ سواد بھی پئے پئے دا کسیلا جہا ہو جاندا ہے، اتے رادھے رہے ن سنسار جی رنیاں ہویا تاں پھیر سنسار اپر رہِ ہی نہیں سکیا کردا۔
ایسے ترھاں جیکر تاں منکھّ گر اپدیس گرسکھ گرہ مے بیراگی گر اپدیش نوں دھارن کر کے گر سکھّ بن جاوے تاں تاں اہ گرہ تجِ بن کھنڈ ہوت ن ادھار جی گر اپدیش دھارے بناں گر سکھّ سجے بناں چاہے گھر تیاگ کے بنکھنڈ جنگل دیش اجاڑ بیابان وچ بھی جا وسے، تاں کداچت ادھار نہیں ہو سکیگا بھاو کئی پرکار دیاں لوڑاں تھوڑاں دی مجبوری وچ سنگت کسنگت کر بیٹھن وچ سدا ہانی دا خترا ہی سنسیاں وچ جکڑی رکھیگا ۔۔121۔۔