ویاہ دے سمیں جس تراں دوہیں پاسیں ہی دھیتیاں پتیتیاں دے گھریں گیت گون گانوے جاندے ہن، پر پھل اوس گونے دا دولیں ہی نیارا نیارا ملدا ہے اکناں پتیتیاں نوں تاں لبھتِ لابھ دی پراپتی ہندی ہے تے اکناں نوں، دھیتیاں نوں دھی دین دی کان کارن ہانِ ہیٹھی سمجھی جایا کردی ہے۔
دوہاں دلاں پاتشاہی سینا وکھے جس تراں تاڑ تاڑ وا کسّ کسّ کے نشان نگارے وجدے ہن پر کسے پاتشاہ نوں تاں جتّ ہندی ہے تے کسے نوں ہار پچھانیدی ہے۔
جس تراں ندی دے دوہاں ہی کناریاں وکھے بیڑیاں پور بھر بھر کے چلیا کردیاں ہن پر کوئی منجھدھارِ ادھّ وچالے ہی رہِ جاندی ہے تے کوئی پار بھی پا پیا کردی ہے ارتھات کوئی دھیمیاں چلّ کے اجے ادھّ وچالے ہی ہندیاں یا ڈب جاندیاں ہن، تے کوئی نروگھن پار جا لگیا کردیاں ہن۔
اسے تراں ہی دھرم روپ شبھ کمائی کر کے سادھ بھلے پرکھ گرمکھ تاں اوچ پدوی نوں پراپت ہویا کردے ہن، اتے ادھرم روپ اشبھ کمائی کر کے اسادھ منمکھ لوک نیچ پدوی نوں پایا کردے ہن، اہ پرسدھّ ویچار سنسار اندر سبھ کوئی ہی جاندا ہے ۔۔382۔۔