ہے مان -متیئے! مان نا کر؛ میں اہ تیری سیانپ نہیں مندی؛ میرے آکھے لگّ تے سمجھ اس ابھیچ دے سمیں نوں۔
پیارے دیاں پیاریاں انیک ہن؛ تیری واری چراں پچھوں آئی ہے؛ اس ویلے توں سہاگ نوں منا نہیں لیندی اہ ٹھیک نہیں توں نیچ ہٹھ دا سنگ چھڈّ دیہ۔
رات بیتی جا رہی ہے جوبن تے شنگار وی بیت رہا ہے؛ پریم رس وچ توں کھیڈدی نہیں کہڑے مان دے سکھ وچ موہت ہوئی ہوئی ہیں۔
ہن جے مالک پربھو نوں نا ملیؤں تاں پھر اہ ہتھ نہیں آؤن لگا؛ پھر تاں موت دے وڈے بھرا بلی برہے نال ہی بیتیگی ۔۔660۔۔