کبیت سوئے بھائی گورداس جی

انگ - 220

ਰੂਪ ਹੀਨ ਕੁਲ ਹੀਨ ਗੁਨ ਹੀਨ ਗਿਆਨ ਹੀਨ ਸੋਭਾ ਹੀਨ ਭਾਗ ਹੀਨ ਤਪ ਹੀਨ ਬਾਵਰੀ ।

roop heen kul heen gun heen giaan heen sobhaa heen bhaag heen tap heen baavaree |

سورت توں ہین ہاں سرتِ دی ڈھال رہت ہون کر کے، اک ماتر گرو مہاراج دے ہون دے مان روپ کل رہت ہاں، گن روپ سادھنا توں چھوچھا ہاں تے ٭اکلیں ساہب سیویئ٭ سمتِ ویچار روپ گیان بھی میرے وچ نہیں ہے۔ سجس ارُ سکیرتی روپ شوبھا توں بھی ہینا ہاں کیوں جُ میرا اندر ہمدردی توں خالی ہے، انگ پورا پورا نا پالن کارن بھاگ ہین ہاں، اتے گرو دی سیوا روپ تپ توں بھگلّ ہون کر کے تپ توں سننجا ہاں، تتھا باوری ب+اوری دویت دبدھا کر کے اوریا لپیٹیا ہویا ہے اندر دماغ، ایسا کملا سودائی ہاں۔

ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਦਰਸ ਹੀਨ ਸਬਦ ਸੁਰਤਿ ਹੀਨ ਬੁਧਿ ਬਲ ਹੀਨ ਸੂਧੇ ਹਸਤ ਨ ਪਾਵ ਰੀ ।

drisatt daras heen sabad surat heen budh bal heen soodhe hasat na paav ree |

پرتکھّ وچ سمیں ستگراں دے درشناں توں ہینی نگھا والا تتھا گرو مہاراج دے شبد روپ بچن سننوں انونج کناں والا ہاں تاں بدھی وچ تے نا ہی شریر اندر بل ہی ہے کیونجُ اہ سوچ ہی نہیں پھردی جو جھٹّ گرو جی دیاں چرناں وچ امرتسر جا ڈھہاں۔ کارن کیہ کِ لوکاں توں لے لے کے پیٹ بھر رہا ہاں ہتھ سودھے سوچھّ نہیں ہن، تے پیر بھی بیمکھ رستے ترن کارن مانوں کمارگوں نہیں بچے ہوئے اس پرکار دا ککرمی تے کچالی ہاں ری ہے بھائی جنوں!

ਪ੍ਰੀਤ ਹੀਨ ਰੀਤਿ ਹੀਨ ਭਾਇ ਭੈ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੀਨ ਚਿਤ ਹੀਨ ਬਿਤ ਹੀਨ ਸਹਜ ਸੁਭਾਵ ਰੀ ।

preet heen reet heen bhaae bhai prateet heen chit heen bit heen sahaj subhaav ree |

وچھڑیا بیٹھا دن کٹّ رہا ہاں جس کر کے مانو پریتِ توں خالی ہاں بیمکھ مارگ انگیکار نا کرنا اہ گرو گھر دی ریتی مریادا ہے، پر میں بیمکھ ہویا بیٹھا ہاں جس کر کے ریتی وچ بھی نہیں ورتن والا، نا ہی بھائ بھونی سردھا تے نا ہی اس بیمکھتا دے انتم سٹے پھل پراپتی دا ڈر میرے اندر ہے اس کر کے پرتیت نسچے توں بھی مانوں میں ہین ہاں۔ چتّ مانوں مر گیا ہے، گرو دے اپکار جو چتارکے چھیتی چرن شرن پجن دی چاہنا نہیں اٹھاندا۔ تاں تے سہج سبھاء ہی میں بتّ سمرتھا توں ہین ہاں۔ پیاریو!

ਅੰਗ ਅੰਗ ਹੀਨ ਦੀਨਾਧੀਨ ਪਰਾਚੀਨ ਲਗਿ ਚਰਨ ਸਰਨਿ ਕੈਸੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁਇ ਰਾਵਰੀ ।੨੨੦।

ang ang heen deenaadheen paraacheen lag charan saran kaise praapat hue raavaree |220|

تاتاپرج کیہ کِ انگ پیار روپ انگ سادھن توں میں سبھ پرکار ہینا ہاں، اسے لئی ہی دینتا تے ادھینگی دھار کے چرن کملاں وچ لگّ کے پرچیا نہیں رہا، ہن کیسے کس پرکار راو مالک دی شرن سہارے وا اوٹ آسرے دی پراپتی ہووے؟ ہے پیاریو! ॥220۔۔

سوچی (1 - 675)

کبیت سوئے انگ: 1 - 675