جس مالک دیاں انیکاں استریاں ہن تے اک توں اک ودھکے ہے، پر ساریاں نوں اہ مان ہے کِ سمپورن سارا سہاگ بھاگ میرا ہے تے گھر بار میرا ہے تے میں اس دی سپتنی ہاں۔
اک مان والی ہے جو پیا توں وچھڑ کے بدیس رہندیاں اپنا مان بھی گوا بیٹھی ہے پر اہ ویوگ تے وچھوڑے وچ لگی ہوئی برہنی استری تاں کہاؤندی ہے۔
پھر اک ہور ہے جو آلسی تے مان والی استری ہے جو پتی نوں پرسنّ نہیں کر سکدی۔ پتی نے اس نوں چھٹڑ کر دتا ہے، پر اہ دہاگن کہا کے بھی پتی دے نام سہت ہے۔
پر میں تاں اکھاں؛ کناں جیبھ تے ہتھ آدِ ہریک انگ توں ہینی ہاں جو کدے اس پیارے نوں پرسیا نہیں، دیکھیا نہیں، اس دے بول سنے نہیں، میرا کیہ ناں ہو سکدا ہے؟ ॥642۔۔