میرے سریر روپ بن وچ نری برہوں روپی جنگل دی اگّ ہی نہیں پرگٹی ہے؛ اتھے تاں بھوجن تے بستر اس دے بھامبڑ مچاؤن لئی گھیو بن کے پے رہے ہن۔
پہلے اسدا دھوناں اٹھن تے ہی اتئنت نا سہارے جان والا دکھ سی؛ ہن اسے توں اکاش وچ بدلاں دیاں گھٹاں بن کے ہنیرا چھا گیا ہے۔
اتوں اکاش وچ بلدا بھمبھاکا ہو کے چندرما پرکاش پیا ہے؛نال تاریاں دا منڈل بھی چنگیاڑیاں بن کے چمکارے ماردا ہے۔
کسنوں تے کویں آکھاں؟ کیونکِ میری دشا تاں روگی دے انت سمیں ورگی ہے؛ مینوں اسے تراں دا دکھ برہ وچ ہو رہا ہے۔ تسیں ہی دسو کِ اہ سنسار سکھدائی ہے؟ بھاو نہیں ہے ۔۔668۔۔