جس تراں ڈھول چہکلی ہرٹ آدِ دا ڈھینگلی آدِ پسارے والا جتن کیتیاں کھہ وچوں جل نکل کے اکو ہی کھیت نوں سنجیا کردا ہے تے اکو ویلے دوسرے کھیت نوں نہیں جا پہنچیا کردا بھاو تردد بہت تے پھل تھوڑھا ملدا ہے۔
راہی تے بمبیہا پیاس مارے وچارے آسا ونت؛ پاس ہی بیٹھے رہندے ہن؛ بناں گن لجّ تے بھانجن ڈول گڑوی آدِ برتن تتھا میگھ دی سہیتا دے کس پرکار اہ پراناں نوں ترپت شانت کر سکن؟ بھاو بھارے جتن نال ہی اوناں دی ترکھا مٹ سکیا کردی ہے۔
تسے پرکار ہی سموہ دیوتے آپنی ٹیو کٹھن تپ آدِ تپیاں پرسنّ ہون دی موج والی وادی = کبان توں نہیں ٹلدے؛ پر جد سیوا کیتیاں کتے ریجھ ہی پین تاں بھاری جپھر جالن دے ٹاکرے وچ پھل دندے ہن؛ کیول سمان سادھارن کامنا دا ہی ارتھات دھن پتر استری آدِ سنسار سمبندھی؛ جاں ودھّ توں ودھّ آپنے لوک دا باس؛ روپ سدھارن پھل نانکِ آسادھارن پھل روپ موکھ پدوی۔
پرنتو پورن برہم ستگورو ہت سموہ جیواں دی کلیان نمت امرت مئی برکھا نوں برسا کے ہرکھ پرسنتا نال سرب ندھان کؤ دیت سموہ برکتاں اکو وار ہی بخش دتا کردے ہن۔ بھاو جیکوں کھوہ نا تاں اکو وار کھیتاں نوں بھر ہی سکدا تے نا سبھ دی پیاس ہی بجھا سکدا ہے؛ پر اہ سمرتھا بدل وچ ہی ہے کِ سبھ کارج اکو وار ہی راس کر دیوے؛ تیکوں ہی کھوہ نیائیں دیوتیاں دا آرادھن مہان جتناں نال سادھیا جا کے بھی پھل الپ ہی دندا ہے؛ پر ستگورو اکو وار جھٹّ تٹھّ کے سوبھ لوک پرلوک سبندھی سکھ ارُ پرمارتھک بخششاں بخش دتا کردے ہن۔ تاں تے پرکھ ہورناں دیوی دیوتیاں دا آرادھن تیاگ کے اک ماتر ستگراں دا ہی آرادھن کرے ۔۔451۔۔