جس تراں جل دا سبھاء نیوں کے چلنا ہے تے اپبن باغ بروا بوٹا لگا کے سنچیئے اس نوں چھڑکیئے پائیے تاں اس پرکار دے جھکن والے ہی گن پھل نوں پرگٹایا کردا ہے۔
پہلے جل برچھ نال مل کے آپنا نون سبھاء پلٹ کے اچا ہو تپ کردا ہے؛ اتے پھیر برچھ آپنے اچے ودھن والے سبھاء نوں چھڈّ کے مانو نیوں چلن ہارے جل دی سنگت کارن ٹاہنیاں سروں نیویاں کر دندا ہے؛ تے پھل لگن پر ہیٹھاں نوں آن کے جھکیا رہندا ہے۔
نال ہی جل دے اپکاری سبھاء نوں اپنے وچ لے کے اہ برچھ پتھر ماریاں پھل دائی پھل دینہارا بن جاندا ہے: اتے کٹیئے تاں لوہے دوارے چھیدن بھیدن ہو کے رسیاں دے بنناں نال جکڑی ہوئی بیڑی بنیا کردا ہے۔
اوس بیڑی نوں پربل پرواہ بھارے ہڑ وچ پیندیاں تکّ جل نا کیول اپنا پتر جان کے کاٹھ نوں ہی پار کردا ہے؛ سگماں پتر دے چیرن پاڑن وا میخاں راہیں کسن ہارے شترو نوں بھی اوس دے نال ہی لے پار کر دندا ہے۔ ایکوں ہی ستگورو بھی آپنے سکھّ دے دوکھی نوں سمجھا کے سنسار توں تار دیا کردے ہن۔ بھاو جیکن جل کاٹھ نوں کشٹ پر کشٹ دے کے بہت اپکار دے لیک بنا دین والا جان کے لوہے نوں بھی پار کر دندا ہے، تیکن ہی سکھّ دے دوکھ پرگٹ کرن ہار ہون کر کے اوس نوں اوس دیاں اپنیاں کمزوریاں دسّ دسّ کے مانو اوس دوکھی نوں بھی پروپکاری منکے تار دیا کردے ہن ۔۔426۔۔