جس تراں ندیؤں پار ہون لگیاں، بیڑی اندر بیٹھیاں دا سہج سبھاء سنجوگ میلا ہو پیندا ہے، اسے تراں ہی سجن پروار تے کٹمب، کوڑمے دے لوکاں دا میل ہویا کردا ہے انجیں ہی ندی ناو دے وجوگ وت مرن کال دے وچھوڑے بھی آن ہندے ہن ارُ جو ورتمان شریر وکھے اس جیون اندر لوڑ تھوڑ والیاں دی لوڑ تھوڑ پوری کرن خاتر دتا جاندا ہے، اوہو ہی اگے جان تے دوسرے سریراں دے دھارن اپر ہورناں ہورناں جوناں جونانتراں روپ پرلوک وچ پرویش پون تے ملیا کردا ہے۔
اس توں سوای ہور جو کچھ بھی بسن آہار روپ کھان پان آدِ دے پدارتھ، وا بسن بستر پہنن پہران دے سامان اتھوا دھن دولت ہووے؛ ساتھ نہیں جاویگا، چلے جاؤ تاں کیول اوہو ہی ساتھ؛ جو کچھ دھرمسالا وکھے دھرم ارتھی واہگرو دے نام تے ارپن کر دتا ہووے۔
چاہے اٹھے پہر تے سٹھّ گھڑیاں دن رات ہی مایا دا وہاراں کاراں دا موہ پیار = پردا کوئی پالدا رہے اہ بیرتھ ہی ہندا ہے ارتھات کسے کارے نہیں لگدا؛ ہاں سادھ سنگت اندر جیکر پلک اکھّ دی پھور ماتر بھی سمائی کرے رل بیٹھے تاں اہ پل ماتر سماں بھی سپھلا ہویا واہگرو دے لیکھے پیا کردا ہے۔
تاں تے سپھل بھاوی سادھ سنگت ولوں سماں نا کھنجھاوے، کیونکِ سادھ سنگت دوارے شبد وکھے سرت دی لو تار لگان کر کے، استری پتر آدِ دے پیارے تتھا آپنیاں مل موتر دے بھریاں گندیاں سریراں نال پیار کرنہارے اتھوا وکھی واسنا دے ادھین اناں شریراں دے لمبن پوچن سوارن وچ رجھے رہن والے مل موتر دھاری ارُ وکھے بھوگاں وچ لمپٹ وکاری لوگ بھی نرنکاری = گرمکھ ربی بندے گرو کے سچے سکھّ بن جاندے ہن ۔۔334۔۔