جس تراں اکو ماں دے انیکاں پتر ہندے ہن پر گود والا پتر اوس نوں ساریاں وچوں بہتا پیارا لگیا کردا ہے۔
سیانے پتر تاں ونج وپار دیاں سوچاں وچ پرچے رہندے ہن، پرنتو جہڑا گود وچ ہندا ہے اہ اچیت بیپرواہ رہندا ہے ارتھات اوس نوں کوئی چنتا ہی نہیں پھریا کردی ہنا اوس نوں سمپے سمپدا وبھوتی پدارتھاں نال ہت پھردا ہے تے نا ہی کچھ سہود بھائی بھیناں آدِ نال بھاو جو کچھ سامنے دھر دیو سکھدائی دا کوئی پھرنا نہیں اٹھوندا، اتے جہڑا کوئی آپنا پرایا اوس نوں کچھڑ لینا چاہے اوسے دے ہی پیار دا سواگت کر دندا ہے۔
پنگھوڑے اندر سوا لٹا کے ماتا گھر دے کمّ دھندے نوں جا لگدی ہے، پر جیوں ہی پتّ دے رون دی آواز سن پاوے تاں جھٹّ ہی آن کے اوس دے من مود کر پرچون خاتر من نوں پرسنّ کرن ورچون واستے پے ددھ تھن پلان لگ پیندی ہے۔
اسے تراں بالک واکوں ہی آپے نوں گوا کے جہڑا کوئی ستگراں دے چرناں دی شرن نوں آن پھڑے اہ سنسار وچ ورتدا ہویا بھی نردوکھ دوکھاں توں رہت اسپرش وا بیئیب نر وکار رہندا ہے تے آنند بلاس سروپی موکھ مکتی جنم مرن روپ سنسار توں چھٹکارے نوں پراپت ہو جاندا ہے ۔۔392۔۔