ਕਬਿਤ ਸਵਯੇ ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ
ਅੰਗ - 473
ਗਿਰਤ ਅਕਾਸ ਤੇ ਪਰਤ ਪ੍ਰਿਥੀ ਪਰ ਜਉ ਗਹੈ ਆਸਰੋ ਪਵਨ ਕਵਨਹਿ ਕਾਜਿ ਹੈ ।
ਅਕਾਸ਼ ਤੋਂ ਉੱਚਿਓਂ ਗਿਰ ਕੇ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਡਿਗਦਿਆਂ ਹੋਯਾਂ, ਜੇਕਰ ਪੌਣ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਵੇ ਤਾਂ ਕਿਸ ਕੰਮ ਅਰਥ ਭਾਵ ਪੌਣ ਦੇ ਚੰਚਲ ਫ੍ਰਾਟੇ ਤੋਂ ਕਿਕੁਨ ਮਨੋਰਥ ਸਿੱਧ ਹੋ ਸਕੇ ਬਚਾਉ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੇਗਾ।
ਜਰਤ ਬੈਸੰਤਰ ਜਉ ਧਾਇ ਧਾਇ ਧੂਮ ਗਹੈ ਨਿਕਸਿਓ ਨ ਜਾਇ ਖਲ ਬੁਧ ਉਪਰਾਜ ਹੈ ।
ਅੱਗ ਵਿਚ ਸੜਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਜੇਕਰ ਦੌੜ ਦੌੜ ਕੇ ਧੂੰਏ ਨੂੰ ਬਚਨ ਖਾਤਰ ਫੜਨਾ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਅੱਗ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਸਗੋਂ ਇਹ ਤਾਂ ਮੂਰਖ ਬੁਧੀ ਦਾ ਉਪਰਾਜ ਉਪਜੌਣਾ ਦਿਖੌਣਾ ਹੈ, ਭਾਵ ਇਹ ਤਾਂ ਮੂਰਖਤਾ ਦਾ ਨਮੂੰਨਾ ਹੈ।
ਸਾਗਰ ਅਪਾਰ ਧਾਰ ਬੂਡਤ ਜਉ ਫੇਨ ਗਹੈ ਅਨਿਥਾ ਬੀਚਾਰ ਪਾਰ ਜੈਬੇ ਕੋ ਨ ਸਾਜ ਹੈ ।
ਅਪਾਰ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਦੇ ਰੋੜ੍ਹ ਵਿਚ ਡੁਬਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਜੇਕਰ ਫੇਨੁ ਝੱਗ ਨੂੰ ਫੜੇ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਮਤਾਂ ਪਾਰ ਹੋ ਜਾਵੇ ਇਹ ਪਾਰ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸਾਜਨਾ ਵ੍ਯੋਂਤ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਅਨ੍ਯਥਾ ਉਲਟੀ ਵੀਚਾਰ ਡੁੱਬਣ ਦੀ ਹੀ ਸਲਾਹ ਹੈ।
ਤੈਸੇ ਆਵਾ ਗਵਨ ਦੁਖਤ ਆਨ ਦੇਵ ਸੇਵ ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸਰਨਿ ਨ ਮੋਖ ਪਦੁ ਰਾਜ ਹੈ ।੪੭੩।
ਤਿਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹੀ ਆਵਾ ਗੌਣ ਜਨਮ ਮਰਣ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹੋਇਆਂ ਹੋਇਆਂ ਕਾਰਣ ਹੋਰ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਸੇਵਨ ਹੈ ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਬਿਨਾਂ ਸਤਿਗੁਰਾਂ ਦੀ ਸ਼ਰਨ ਗ੍ਰਹਣ ਕੀਤਿਆਂ ਦੇ ਮੋਖ ਪਦਵੀ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਜੰਮਣ ਮਰਣ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਕਦਾ ਚਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ॥੪੭੩॥