ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੰਦ੍ਰਮਾ ਦੇ ਮੁਖ ਮੰਡਲ ਨੂੰ ਚਾਹ ਚਾਹਕ ਬੜੇ ਚਾਇ ਉਮੰਗ ਭਰੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਚਕੋਰ ਦੇ ਚਖਿ ਨੇਤ੍ਰ ਓਸ ਦੀ ਕਿਰਣ ਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੂੰ ਛਕਦੇ ਰੱਜਦੇ ਨਹੀਂ ਹਨ।
ਅਰੁ ਜੀਕੂੰ ਹਰਣ ਕੰਨਾਂ ਵਿਖੇ ਇਕ ਸਾਰ ਸ਼ਬਦ ਘੰਡੇ ਹੇੜੇ ਦਾ ਸੁਣਦਾ ਸੁਣਦਾ ਆਨੰਦ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਮੌਂਦਾ ਅਰਥਾਤ ਰਜ੍ਯਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਅਤੇ ਐਸਾ ਹੀ ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਜੁਗਤਿ ਪਪੀਹੇ ਵਾਕੂੰ ਨਿਸਬਾਸੁਰ ਰਾਤ ਦਿਨ ਰਸਾਲ ਰਸ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਅਸਥਾਨ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਰਸਿਕ ਪ੍ਰੇਮੀ ਬਣ ਕੇ ਜੱਸ ਨੂੰ ਜਪਦਿਆਂ ਜਪਦਿਆਂ ਜਿਹਵਾ ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਾ ਹੋਵੇ।
ਤੀਕੂੰ ਹੀ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਦਿਆਂ ਸ਼ਬਦ ਕੀਰਤਨ ਸੁਣਦਿਆਂ ਤਥਾ ਗੌਂਦਿਆਂ ਕੀਰਤਨ ਕਰਦਿਆਂ ਪ੍ਰੇਮ ਰਸ ਦੇ ਬਸ ਅਧੀਨ ਹੋ ਕੇ ਹਿਰਾਨੇ ਮਨ ਮਗਨ ਹੈ; ਬਿਸਮਾਦ ਭਾਵ ਵਿਖ ਮਨ ਮਗਨ ਹੋਯਾ ਰਹੇ ॥੪੨੩॥