ਕਬਿਤ ਸਵਯੇ ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ

ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਰਦ ਰੁੱਤ ਦਾ ਪੂਰਨ ਚੰਦ੍ਰਮਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਭਾਣੇ ਇਹ ਅੱਗ ਦੇ ਵੱਡੇ ਚੁਆਤੇ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ।

ਇਸ ਦੀ ਅੱਗ ਮੇਰੇ ਤਨ ਵਿਚ ਅਨਗਿਣਤ ਚਿੰਗਾੜੀਆਂ ਛਡ ਰਹੀ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਹਉਕਾ ਮਾਨੋ ਫਨੀਅਰ ਸੰਪ ਦਾ ਫੁੰਕਾਰਾ ਹੈ।

ਪੱਥਰ ਇਸ ਅੱਞ ਦੇ ਨਾਲ ਛੁੰਹਦਿਆਂ ਜਿਥੇ ਫੁਟ ਕੇ ਟੁਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਥੇ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਦੀ ਕੀ ਪੇਸ ਜਾਣੀ ਹੋਈ ਉਹ ਤਾਂ ਬੜੀਆਂ ਰੋਕਾਂ ਭਾਵ ਉਪਾਵ ਕਰਦਿਆਂ ਵੀ ਦੋ ਟੋਟੇਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।

ਪਿਆਰੇ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਜੀਉਣਾ ਮਰਨਾ ਦੋਵੇਂ ਔਖੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਚਿਤ ਮੈਨੂੰ ਲਜਿਆਵਾਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਨੇਮ ਸਫਲ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ॥੫੭੩॥