Όταν η υπηρέτρια που έφερνε το μήνυμα του αγαπητού μου συζύγου έπεφτε στα πόδια μου και προσευχόταν, εγώ με την αλαζονεία μου δεν την κοιτούσα ούτε καν της μιλούσα.
Οι φίλοι μου με συμβούλευαν ποτέ με γλυκά λόγια, αλλά τους απαντούσα αγέρωχα και τους έστελνα μακριά.
Τότε, όταν ο ίδιος ο αγαπημένος Κύριος ερχόταν και με φώναζε-Ω αγάπη μου! 0 αγαπητέ! Συνήθιζα να σιωπήσω μόνο και μόνο για να νιώσω σημαντικός.
Και τώρα που υποφέρω από τους πόνους του χωρισμού του άντρα μου, κανείς δεν έρχεται καν να με ρωτήσει σε τι κατάσταση ζω. Στέκομαι στην πόρτα της αγαπημένης μου, κλαίω και κλαίω. (575)