Συνήθιζα να έβλεπα τον αγαπημένο μου Κύριο χωρίς να ανοιγοκλείνει το μάτι, καθώς μια κατακόκκινη ράβδος κοιτάζει το φεγγάρι. Παλιά δεν υπήρχε διάλειμμα. Αλλά τώρα δεν Τον βλέπω ούτε σε όνειρο.
Παλαιότερα, άκουγα τη μελωδία των γλυκών λέξεων του αγαπημένου μου από το στόμα Του, αλλά τώρα δεν λαμβάνω καν τα μηνύματά Του ούτε από τους περαστικούς έρχονται ή φεύγουν από αυτόν τον τρόπο.
Προηγουμένως, ακόμη και η παρέμβαση του κολιέ γύρω από το λαιμό μου δεν ήταν ανεκτή μεταξύ μας τη στιγμή της συνάντησής μας στο γαμήλιο κρεβάτι, αλλά τώρα έχουν έρθει πολλά έθιμα στο μέγεθος του βουνού μεταξύ μας. Πώς μπορώ να τα σηκώσω και να φτάσω στον αγαπημένο μου Κύριο;
Προηγουμένως στην πνευματική μου ηρεμία, είχα την ευτυχία και την ευδαιμονία να βρίσκομαι κοντά Του, αλλά τώρα κλαίω με πόνους χωρισμού. (670)