Κοιτάξτε το νερό, η φύση του δεν πνίγει ποτέ ξύλο μέσα του. Θεωρεί το ξύλο σαν δικό του που το μεγάλωσε ποτίζοντάς το και έτσι κρατά την ντροπή αυτής της σχέσης.
Το ξύλο κρατά τη φωτιά μέσα του λανθάνοντα αλλά παίρνοντας το ξύλο από μόνο του η φωτιά το καίει (ξύλο) σε στάχτη.
Το ξύλο της Gularia Agalocha (Άγαρ) ξαναβυθίζεται στο νερό αφού βυθιστεί για λίγο. Αυτή η βύθιση αυξάνει την αξία του ξύλου. Για να το κάψει καλά στη φωτιά, το βράζουν σε νερό.
Έπειτα η ουσία του αναμειγνύεται καλά σε νερό που μυρίζει γλυκιά. Για την εξαγωγή της ουσίας του ξύλου, το νερό πρέπει να αντέχει τη θερμότητα της φωτιάς. Αλλά για την ήρεμη και ανεκτική φύση του, το νερό αλλάζει τα μειονεκτήματά του σε πλεονεκτήματα και έτσι εκπληρώνει τα καθήκοντά του