Kapag ang isang Sikh ay sumali sa banal na kongregasyon at naging abala sa banal na salita, ang lubos na kaligayahan ng espirituwal na mga alon na naramdaman niya ay parang mga alon ng karagatan.
Ang Panginoong parang karagatan ay hindi natin maabot at ang lalim nito ay hindi maarok. Ang isang taong nananatiling abala sa Naam Simran at mga pagpupuri sa Panginoon ay magagawang matanto ang parang hiyas na kayamanan ng Makapangyarihan.
Ang tunay na alagad at naghahanap ng Panginoon ay nananatiling isang mangangalakal para sa mala-hiyas na katangian ng pangalan ng Panginoon at hindi siya naaapektuhan ng oras ng araw o gabi, pagpupuyat, kapakanan ng panahon at iba pang mga ritwal at ritwal.
Habang ang patak ng ulan ng Swati ay nagiging isang mahalagang perlas kapag ito ay bumagsak sa isang kabibe sa malalim na dagat, katulad din kapag ang isang Sikh ay nakaranas ng banal na musika sa ikasampung pagbubukas (Dasam Duar) bilang resulta ni Naam Simran, siya ay naging Diyos mula sa anyo ng isang tao