A chara! féachaint ar an bhfoirm álainn ar an beloved, bhí mé éirithe gan aithne. Agus an aghaidh radanta sin á fheiceáil arís i mo chuid féin istigh, tá mo choinsiasa istigh tar éis ancaire a chur ar an tsíocháin chobhsaí.
A chara! Ag cloisteáil a bhfocal ambrosial, bhí mo chluasa imithe faoi éigniú, anois agus na focail ambrosial ón teanga chéanna ag dul isteach i mo Chonaic, tá mo chuid féin istigh éirithe ina Naam Simran.
A Thiarna ionúin ag guí chun a raibh mo theanga tuirseach, táim ag guí gan stad chun glaoch ar an Tiarna sin ar leaba mo chroí.
Díreach mar a óltar substaint mheisciúil éigin, cailltear an uile fheasacht agus gach comhfhios, (déantar fear gan aithne), agus é anois ag ól i bhfuirm Naam Amrit, is modh comhfhiosachta istigh é. (666)